Lycaste wywodzi się z Ameryki Południowej, gdzie rośnie jako geofit (w gruncie) lub litofit (na skałach), rzadziej jako epifit. Tworzy duże jajowate pseudobulwy zwieńczone zwykle 3-4 dość szerokimi i długimi liśćmi. Po dojrzeniu pseudobulwy liście opadają, a u jej podstawy pojawiają się pędy kwiatowe zakończone pojedynczym kwiatem barwy różowej, białej, brązowej lub żółtej. W naszych warunkach przypada to zwykle na początku lata, w czerwcu/lipcu. Wyjątek stanowi Lycaste lasioglossa, która kwitnie jesienią.
Rośliny z tego rodzaju możemy podzielić na dwie grupy: grupę Lycaste skinneri, która wymaga wilgoci przez cały rok oraz grupę Lycaste aromatica, którą w zimie należy trzymać niemal całkiem sucho. Obie grupy są warte grzechu, ponieważ nie mają szczególnych wymagań, chętnie kwitną, a kwiaty wyróżniają się atrakcyjnością i są dosyć trwałe. Wśród hybryd prym wiodą te z japońskiej szkółki Goshima-ich kwiaty potrafią przyprawić o szybsze bicie serca. Niestety, są drogie i bardzo trudne do zdobycia, niemniej zachęcam do polowania na nie. Pooglądać można tutaj.
Światło: Ze względu na dużą powierzchnię liści Lycaste nie należy wystawiać na działanie ostrych promieni słonecznych. Najlepsza jest wystawa wschodnia, na północnej światła może brakować. Pozostałe wymagają cieniowania w lecie.
Podlewanie: Najważniejszy czynnik w uprawie Lycaste. W okresie aktywnego wzrostu od wiosny do jesieni rośliny wymagają stale wilgotnego/mokrego podłoża. Swoje Lycaste uprawiam w doniczkach na podstawkach z wodą. Zimą podlewanie ograniczamy lub rezygnujemy z niego całkowicie, w zależności od gatunku (hybrydy nie wymagają przesuszenia).
Nawożenie: W okresie wzrostu należy nawozić przy każdym podlewaniu 1/3-1/2 dawki podanej na opakowaniu. Najlepiej sprawdzają się nawozy naturalne typu guano lub biohumus.
Podłoże: Lycaste można uprawiać w podłożu dla storczyków naziemnych lub epifitów. Ważny jest spory dodatek Sphagnum (mchu torfowca), który pomoże utrzymać niezbędną wilgoć. Cząstki podłoża powinny mieć średnią granulację. Przesadzanie wykonujemy rzadko, co 2-3 lata, przed okresem wzrostu, ponieważ Lycaste źle reagują na ingerencję w strefie korzeni.
Okres spoczynku: Lycaste nie przechodzą typowego okresu spoczynku. Zimą należy im zapewnić tylko nieznaczny spadek temperatury (nie mogą stać nad gorącym kaloryferem!). Gatunki z grupy L. skinneri trzeba podlewać rzadziej, jednak podłoże nie może wyschnąć. Gatunków z grupy L. aromatica praktycznie nie podlewamy, dostarczanie wody wznawiamy po ukazaniu się nowych przyrostów i/lub zawiązków pędów kwiatowych.
Na poniższych zdjęciach kwitnienia dwóch hybryd Lycaste. Żółta cechuje się dość intensywnym zapachem cynamonu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz